Paulien de Graaf - Creemers
Stralende dagen
huil niet omdat ze voorbij zijn
maar glimlach omdat ze er waren
Biografie
Paulien was een liefdevolle en zorgzame echtgenote, moeder, oma, zus en vriendin. Op 9 april 2020 overleed zij op 66-jarige leeftijd na een lange en moedige strijd tegen de Ziekte van Huntington.
Geboren op 23 april 1953 in Rotterdam, groeide Paulien op in een warm gezin met haar ouders, Harrie en Jopie, en haar broer Thieu. Op haar twaalfde verhuisde ze naar Ospel in Limburg, het dorp waar haar vader vandaan kwam.
Met haar zorgzame karakter koos Paulien voor een carrière in de verpleging. Ze begon haar opleiding in het Diaconessenhuis in Eindhoven en behaalde haar diploma in het Sint Elisabeth Ziekenhuis in Alkmaar. Van 1977 tot 1998 was zij werkzaam als wijkverpleegkundige bij de Regionale Kruisvereniging Westelijk Westfriesland (Interkruis). Of ze nu op het consultatiebureau aan het werk was of mensen thuis verzorgde, Paulien deed haar werk met toewijding en een warm hart.
In 1977 trad Paulien in het huwelijk met Dirk, met wie zij een hechte en liefdevolle relatie deelde. Samen kregen zij drie kinderen, Ellen, Frank en Paul. Later genoten zij van hun kleinkinderen Tim en Sem.
Paulien was enorm creatief. Voor haar kinderen breide ze truien en maakte ze kostuums voor de Koninginnedag-optocht. Ze naaide zelfs haar eigen trouwjurk! Paulien was ook actief betrokken bij creatieve activiteiten op de basisschool van haar kinderen. Thuis maakte ze prachtige poppen en richtte ze tot in detail een compleet poppenhuis in.
Sport kijken was een van haar favoriete bezigheden. Grote sportevenementen, zoals wereldkampioenschappen voetbal en schaatsen, de Tour de France en de Olympische Spelen, volgde ze op de voet.
Paulien laat een onuitwisbare indruk achter op iedereen die haar heeft gekend. Haar warmte en liefde blijven voortleven in degenen die haar dierbaar waren.
Tijdlijn
stadshart, het Groothandelsgebouw van Huig Maaskant in gebruik genomen.
Foto's
Herinnering
Je vader en moeder vonden je een heel lief kindje. Je was klein, wat steviger als we verwacht hadden en had een prachtige bos pikzwart haar. Wat waren we trots op je. Je keek meteen al dapper in het rond.
Mijn moeder was een hele lieve en zorgzame vrouw, ze was er áltijd voor ons. Langs het sportveld moedigde ze me iets té enthousiast aan, waardoor ik er soms zenuwachtig van werd. Ze organiseerde de beste verjaardagsfeestjes, hele puzzeltochten werden uitgestippeld of we gingen pottenbakken bij een echte pottenbakkerij.
We wandelden graag in de duinen en het bos, op zoek naar dennenappels en eikeltjes voor onze zelfgemaakte herfststukjes. Of we bakten haar befaamde appeltaart, met een lekkere krokante korst en fijngehakte zoete appeltjes met kaneel.
Haar creativiteit heeft ze aan mij doorgegeven. Ze leerde me breien, naaien en borduren en moedigde me aan om een creatieve opleiding te volgen. Dankzij haar heb ik lang een creatieve baan gehad, iets waar ik haar nog steeds dankbaar voor ben.
Als Limburgse was ze gek op rijstevlaai. Toch hadden we die zelden in huis, omdat andere mensen er minder dol op waren. De uitstapjes en vakanties naar de familie in Limburg zal ik nooit vergeten. Ook als zij bij ons op bezoek kwamen, was het altijd gezellig – en er was áltijd vlaai, héél veel vlaai.
Op vakantie was het vaste prik: een ontspannen potje Patience, zoals te zien op de foto in Spanje.
Stamboom
Favorieten
